Wyjątkowi goście w gorlickim Pawilonie!
Treść
W poniedziałek (2.09) Pawilon Historii Miasta Gorlice odwiedził syn Sary Melzer-Weinfeld, który wraz z rodziną i przyjaciółmi przyleciał do naszego miasta prosto z Izraela, aby obejrzeć wystawę swojej mamy pt. „Obowiązek pamięci”. Gości przywitał w Mieście Światła burmistrz Rafał Kukla.
Podczas spotkania rozmawiano o historii Gorlic i jego wielokulturowym dziedzictwie. Udało się także nawiązać wideopołączenie z autorką wystawy! Sary Melzer-Weinfeld nie kryła wzruszenia i zadowolenia, że jej sztuka trafiła także do Gorlic.
„Obowiązek pamięci” to prezentacja prac ocalałej z Zagłady, urodzonej w Nowym Sączu artystki. Dzieli się ona z widzami swoją pamięcią o okrutnych doświadczeniach pierwszej połowy XX-wieku, pozostawiając ich z refleksją na temat tego, dlaczego tak istotne jest, byśmy o nich pamiętali. Autorka prac sięga do odkrytych wspomnień i rodzinnych dokumentów, by poprzez techniki takie jak płaskorzeźba z papieru uporać się z pamięcią o tym trudnym okresie. Wystawa została ciepło przyjęta w przestrzeniach Sądeckiej Biblioteki Publicznej, a sama artystka nagrodzona została statuetką Honorowej Obywatelki Sądeckiego Sztetla. Prace eksponowane były także w krakowskim Muzeum Galicja.
Wystawę można zobaczyć jeszcze do 13 września.
Sara Melzer (z domu Weinfeld) urodziła się 4 lutego 1927 roku w Nowym Sączu w rodzinie Awrahama i Malki Weinfeldów. Rodzina od strony jej matki (z domu Landau) pochodzi od Rabina Jehezkela Landaua z Pragi (znanego jako Noda beJehuda) i rabina Mojżesza Isserlesa z Krakowa (znanego jako Remu). W wieku ośmiu lat przeprowadziła się z rodziną do Nowego Targu, skąd później wszyscy przenieśli się do Gorlic. Stamtąd, po wybuchu II Wojny Światowej, uciekła przed okupacją na wschód. Najpierw do Bełżca, a później w okolice Lwowa. W czerwcu 1940 roku, wspólnie z dziadkiem, rodzicami i sześciorgiem rodzeństwa, została zesłana na Syberię. Po roku spędzonym w obozie dla więźniów politycznych zmarł jej dziadek Eliezer Weinfeld. Sara wraz z rodziną zmuszana została do katorżniczej pracy w kopalni złota przez kilka kolejnych lat. Po wojnie rodzinie udało się wrócić do Polski, skąd po pewnym czasie udali się przez Czechosłowację do Eichstatt w Niemczech, gdzie oczekiwali na przepustkę by wyemigrować do Izraela.
W lipcu 1948, podczas wojny o niepodległość Izraela, Sara wraz z czterema braćmi dołączyła do Sił Obrony Izraela jako ochotniczka. Później została nauczycielką i pracowała dla Ministerstwa Edukacji przez czterdzieści lat. W tym czasie udało jej się ukończyć edukację wyższą i uzyskać doktorat w dyscyplinie pedagogiki na Uniwersytecie w Hajfie. W ciągu swojej kariery nauczała sztuki, wykładała na uniwersytecie i stworzyła liczne innowacyjne programy i podręczniki, w których łączyła sztukę z innymi dyscyplinami. Jeden ze skutecznie poprowadzonych przez nią projektów zakładał strategię dla tworzenia prac mozaikowych przez wielu uczestników, co zaowocowało dziesiątkami dużych dzieł zdobiących szkoły i centra kultury w całym Izraelu. W 1994 roku Sara Melzer nagrodzona została przez Przewodniczącego Knesetu za jej wkład w poprawę relacji między żydowskimi i arabskimi uczniami, nauczycielami i pracownikami administracji w izraelskim systemie edukacji, poprzez promocję wartości takich jak piękno, estetyka i kreatywność. W ostatnim ćwierćwieczu, poza oddaniem rodzinie, Sara była też czynną artystką stosującą rozmaite innowacyjne techniki. Jej prace często poruszają tematykę pamięci o Zagładzie, a wiele z nich wystawianych było na wystawach w różnych krajach.
