82. rocznica likwidacji gorlickiego getta
Treść
Dziś (19.08), odbyły się uroczystości upamiętniające 82. rocznicę likwidacji gorlickiego getta. Wydarzenie rozpoczęło się o godzinie 12:00 pod pomnikiem na skrzyżowaniu ulic Krzywej i Strażackiej, gdzie złożono hołd ofiarom podczas Apelu Pamięci.
Uroczystość poprowadził Łukasz Połomski z Sądeckiego Sztetla. Hołd pamięci pomordowanym złożyli: Wicestarosta Gorlicki Marcin Krzemiński, w imieniu Burmistrza Miasta Gorlice Rafała Kukli sekretarz Miasta Daniel Janeczek, a także Wiceprzewodnicząca Rady Miasta Gorlice Jolanta Dobek. Wśród gości znalazł się również ksiądz proboszcz Stanisław Kogut, który odmówił modlitwę.
Następnie uczestnicy mieli okazję zobaczyć poruszającą wystawę Sary Melzer Weinfeld „Obowiązek pamięci” w Pawilonie Historii Miasta. Wystawa prezentuje prace artystki ocalałej z Zagłady, która w swych dziełach przypomina o konieczności pielęgnowania pamięci o tych tragicznych wydarzeniach.
Dzieli się ona z widzami swoją pamięcią o okrutnych doświadczeniach pierwszej połowy XX-wieku, pozostawiając ich z refleksją na temat tego, dlaczego tak istotne jest, byśmy o nich pamiętali. Autorka prac sięga do odkrytych wspomnień i rodzinnych dokumentów, by poprzez techniki takie jak płaskorzeźba z papieru uporać się z pamięcią o tym trudnym okresie. Wystawa została ciepło przyjęta w przestrzeniach Sądeckiej Biblioteki Publicznej, a sama artystka nagrodzona została statuetką Honorowej Obywatelki Sądeckiego Sztetla. Prace eksponowane były także w krakowskim Muzeum Galicja.
Sara Melzer (z domu Weinfeld) urodziła się 4 lutego 1927 roku w Nowym Sączu w rodzinie Awrahama i Malki Weinfeldów. Rodzina od strony jej matki (z domu Landau) pochodzi od Rabina Jehezkela Landaua z Pragi (znanego jako Noda beJehuda) i rabina Mojżesza Isserlesa z Krakowa (znanego jako Remu). W wieku ośmiu lat przeprowadziła się z rodziną do Nowego Targu, skąd później wszyscy przenieśli się do Gorlic. Stamtąd, po wybuchu II Wojny Światowej, uciekła przed okupacją na wschód. Najpierw do Bełżca, a później w okolice Lwowa. W czerwcu 1940 roku, wspólnie z dziadkiem, rodzicami i sześciorgiem rodzeństwa, została zesłana na Syberię. Po roku spędzonym w obozie dla więźniów politycznych zmarł jej dziadek Eliezer Weinfeld. Sara wraz z rodziną zmuszana została do katorżniczej pracy w kopalni złota przez kilka kolejnych lat. Po wojnie rodzinie udało się wrócić do Polski, skąd po pewnym czasie udali się przez Czechosłowację do Eichstatt w Niemczech, gdzie oczekiwali na przepustkę by wyemigrować do Izraela.
W lipcu 1948, podczas wojny o niepodległość Izraela, Sara wraz z czterema braćmi dołączyła do Sił Obrony Izraela jako ochotniczka. Później została nauczycielką i pracowała dla Ministerstwa Edukacji przez czterdzieści lat. W tym czasie udało jej się ukończyć edukację wyższą i uzyskać doktorat w dyscyplinie pedagogiki na Uniwersytecie w Hajfie. W ciągu swojej kariery nauczała sztuki, wykładała na uniwersytecie i stworzyła liczne innowacyjne programy i podręczniki, w których łączyła sztukę z innymi dyscyplinami. Jeden ze skutecznie poprowadzonych przez nią projektów zakładał strategię dla tworzenia prac mozaikowych przez wielu uczestników, co zaowocowało dziesiątkami dużych dzieł zdobiących szkoły i centra kultury w całym Izraelu. W 1994 roku Sara Melzer nagrodzona została przez Przewodniczącego Knesetu za jej wkład w poprawę relacji między żydowskimi i arabskimi uczniami, nauczycielami i pracownikami administracji w izraelskim systemie edukacji, poprzez promocję wartości takich jak piękno, estetyka i kreatywność. W ostatnim ćwierćwieczu, poza oddaniem rodzinie, Sara była też czynną artystką stosującą rozmaite innowacyjne techniki. Jej prace często poruszają tematykę pamięci o Zagładzie, a wiele z nich wystawianych było na wystawach w różnych krajach.
